podniósł główkę. - Zrobili mu trzy szwy. Prawdziwą igłą. I w ogóle. - Na pewno bardzo bolało - użaliła się Amy. -Nie, nic a nic! - z przejęciem zaprzeczył Jeremiah i dumnie wypiął pierś. - Pan doktor zrobił mi znieczulenie. W brodę. Brat patrzył na niego z nieskrywanym podziwem. - Zrobił mu zastrzyk. - Mama jeszcze się z tego śmieje - dodał Jeremiah. - Bo jak doktor zszywał mi skórę, to ja chrapałem. - Kiedy to było? - zainteresowała się Amy. - Kilka lat temu - rzekł. - Kiedy jeszcze byłem bardzo mały. Stłumiła uśmiech. Przez te pięć dni, odkąd była z chłop cami, wiele się nauczyła. I uświadomiła sobie, jak inaczej wygląda świat widziany oczami dziecka. - A zatem to się stało, gdy byłeś jeszcze petit garçon. -Starała się wymówić te słowa z najlepszym akcentem. - Kim byłem? - zdumiał się Jeremiah. Amy zaśmiała się. - Małym chłopcem. Tak się mówi po francusku. - Znasz francuski? - Benjamin wlepił w nią szeroko otwarte oczy. Był pod wrażeniem. - To nic takiego. - Uśmiechnęła się. - Znam francuski, ale nie bardzo dobrze. Gdy byłam małą dziewczynką, uczyłam się tego języka. - Nie będzie chłopcom wyjaśniać, co to jest klasztor i zakonnice. To dla nich zbyt trudne. - Moje nauczycielki szkoliły się we Francji. Dzięki nim poznałam ten język. Wszyscy uczniowie uczyli się francuskiego, przez cały czas pobytu w szkole. Potem słuchałam taśm, żeby nie zapomnieć. - Super! - z uznaniem oświadczył Jeremiah. - Nauczysz nas trochę? - Oczy Benjamina zalśniły. - Jeśli tylko zechcecie - przystała Amy i potargała włosy Jeremiaha. - Na szczęście twoja blizna jest bardzo mała. Trzeba się dobrze przypatrzeć, żeby ją zobaczyć. Ale cieszę się, że jest sposób, by was rozróżnić. Będę wiedziała, z którym z was rozmawiam. - Uśmiechnęła się i pieszczotliwie poklepała palcem bródkę malca, a potem odwróciła się, by pomóc Benjaminowi z guzikiem. Ich rytm dnia ustalił się nadspodziewanie szybko, sama była tym zaskoczona. Wstawała