Alli chciałaby mu uwierzyć. - Wiesz, ja rzadko chodziłam na randki. Na studiach opieka nad Karą zajmowała mi tyle czasu, Ŝe z nikim się nie umawiałam. Chyba mu nie powie, myślała, Ŝe kiedy Kara skończyła szkołę, ona mogłaby juŜ z kimś się spotykać, tylko Ŝe wtedy zakochała się w nim i Ŝaden inny męŜczyzna nie wchodził w rachubę. - Nie chcę się z tobą wiązać, Alli. Uniosła głowę. - Ani ja z tobą - rzekła. - Świetnie. Cieszę się, Ŝe jesteśmy zgodni w tej kwestii. - Teraz kaŜdy pocałunek moŜe być groźny - oznajmiła. - Absolutnie się z tobą zgadzam. Oparł się wygodnie. - Gdybyśmy się teraz pocałowali, trudno by nam juŜ było nawiązać koleŜeński kontakt. - Podzielam twoje stanowisko - powiedziała. - I mogę odejść dziś, jeśli chcesz, mogę rzucić pracę w studiu. - Nie, ja tego nie chcę, Alli. Przetarł dłonią twarz. Co ona sobie wyobraŜa? - zadał sobie w duchu pytanie. - Potrzebna mi jesteś tutaj, Alli, a kiedy znajdę niańkę, której będę mógł zaufać, wrócisz do studia. Nawet nie myśl, Ŝe przestaniesz u mnie pracować. - Coś podobnego! - wykrzyknęła niemal. I wtedy opadły go wspomnienia o Patrice i dręczące go nieustannie myśli związane z poczuciem winy. Nigdy więcej nie chce przeŜyć takiej tragedii. Im szybciej narzuci sobie pewien dystans wobec Alli tym lepiej będzie dla nich obojga. Spojrzenia ich się spotkały. - Usiłuję stworzyć między nami coś w rodzaju dystansu. Ale nie jest to łatwe. Musisz mi w tym pomóc. Oboje zdajemy sobie sprawę, Ŝe coś nas do siebie ciągnie. Ale to „coś" prowadzi donikąd, bo ja juŜ nigdy nie zwiąŜę się z Ŝadną kobietą. - Wytrzymał jej spojrzenie. - Rozumiesz, co do ciebie mówię, Alli. Skinęła głową, czując ucisk w gardle. Powiedział jej w uprzejmej formie, Ŝe jej nie chce. - Podajesz mi do wiadomości, Ŝe stosunki między nami muszą być jak dotąd, ściśle formalne. Dobrze cię zrozumiałam? Mark skinął głową. - Tak, o to mi właśnie chodzi. - Jesteśmy na miejscu - powiedział Mark, spoglądając na Alli. Ona od czasu ich rozmowy wyrzekła raptem dwa słowa. Parokrotnie juŜ starał się nawiązać z nią uprzejmą konwersację, ale nic z tego nie wychodziło. Nie za bardzo mu się podobała ta konwencja. Spojrzał przez okno wozu na główny budynek końskiej farmy Windcroftów. Nowoczesna budowla, duŜo okien, kamienna fasada. Główny budynek mieścił się blisko domu, stara zaś farma znajdowała się dalej, na jej tyłach. Były równieŜ cztery zagrody i teren ćwiczebny. Mark przypominał sobie z dawnych lat, Ŝe Ŝona Willa Windcrofta zmarła, gdy Nita i Rosę były jeszcze małymi dziewczynkami. RóŜniły się od siebie jak noc od dnia. Rosę marzyła zawsze, Ŝe wyjedzie z Royal i zrobi karierę w wielkim mieście. Nita nigdzie nie chciała wyjeŜdŜać i zamierzała, tak jak ojciec, prowadzić hodowlę koni rasowych. Ostatnimi laty, w miarę rozwoju przedsiębiorstwa, ojciec odgrywał coraz bardziej znaczącą rolę w gonitwach. - Zawsze lubiłam to miejsce. Mark uniósł nagle głowę. Alli sama się odezwała, nie zachęcana przez nikogo. I równie nagle uświadomił sobie, jak bardzo lubi jej głos. Nawet w studiu, gdy zdawała raporty, bardziej słuchał jej głosu, niŜ rozumiał treść.